Kiedy u Hawkinga lekarze stwierdzili stwardnienie zanikowe boczne miał zaledwie 21 lat i nie dawano mu więcej niż kilka lat życia. Tymczasem dożył wieku lat 76 !
Jak on to zrobił?
Stephen Hawking powiedział, że kiedy był na trzecim roku studiów w Oxfordzie, uświadomił sobie, że staje się coraz bardziej niezgrabny: „Potknąłem się i upadłem dwa lub trzy razy bez żadnego powodu”. Początkowo nie zwracał na to uwagi, ale ojciec zabrał go do specjalisty. Został przyjęty na dwa tygodnie do szpitala i przeszedł kilka testów.
Okazało się, że symptomy odpowiadały stwardnieniu zanikowemu bocznemu (ELA), chorobie zwyrodnieniowej, która niszczy neurony ruchowe. Hawking został zdiagnozowany w wieku 21 lat i ostrzeżono go, że średnia długość życia osób z ELA wynosi od czterech do pięciu lat – miał więc umrzeć mając 25 lat, a szanse na to, że osiągnie 27 lat były niewielkie.
Jak on to zrobił? Jak Hawking mógł przekroczyć najbardziej optymistyczne prognozy dotyczące jego oczekiwanej długości życia o prawie 50 lat?
Podstawowym problemem było zrozumienie mechanizmu choroby i tego w jaki sposób doprowadza ona do paraliżu mięśni, podczas gdy narządy wewnętrzne zachowują swoją funkcjonalność. A więc przede wszystkim dieta!
Codziennie w ramach diety Hawking przyjmował witaminy i minerały cynk, kwas foliowy, tran, witamina B, witamina C i witamina E. Ponadto, w bezglutenowe oleje roślinne w stanie surowym. Był również poddawany fizjoterapii klatki piersiowej oraz kończyn i wszystkich grup mięśniowych.
„Opieka i terapia nie mogła zatrzymać choroby, ale są istotne dla pacjentów, gdyż zapewniają lepszą jakość życia: pomagają utrzymać i poprawić kondycję, podnieść samoocenę i zachęcać do aktywności”, mówi do Solas Sinc, zwracając uwagę, że ELA jest szczególnie okrutną chorobą, ponieważ „zdolności umysłowe nigdy nie zostają utracone: pacjent jest świadomy wszystkiego, co mu się przydarza, gdyż jest uwięziony we własnym ciele”.
Nad Hawkingiem czuwała armia najlepszych specjalistów: neurolodzy, pielęgniarki, fizjoterapeuci, psycholodzy, pracownicy socjalni i zespół opieki paliatywnej. Mieli wsparcie techniczne i niezbędne zasoby gospodarcze „ponieważ jest to bardzo kosztowna choroba”, mówi Solas.
Przypadek Hawkinga pozwolił ogromnie posunąć wiedzę na temat tej choroby. Uruchomiono projekt naukowy i przeanalizowano co najmniej 15.000 profili pacjentów z ELA i 7500 zdrowych ludzi, których na podstawie analiz genetycznych uznano za zagrożonych ELA. Całość stanowi jednak jedynie pierwszy krok na drodze do rozwiązania zagadki, którą jest do dziś ELA.
O gafie królowej podczas spotkania z Hawkingiem możesz przeczytać tu.
Opracowanie własne na podstawie: https://www.elespectador.com/noticias/ciencia/como-logro-stephen-hawking-vivir-decadas-con-una-enfermedad-que-mata-en-pocos-anos-articulo-745004
Zdjęcie: Wikipedia