Sznaucery miniaturowe były pierwotnie hodowane jako psy stróżujące na farmach.  Rasę wyhodowano w II połowie  XIX wieku w Niemczech poprzez krzyżowanie standardowego sznaucera (średniego) z mniejszymi rasami, takimi jak pinczer miniaturowy, Affenpinscher, a także pudel i Pomeranian. W Niemczech znany jest jako Zwergschnauzer (zwerg oznacza „karzeł”).

Nie ma zbyt wielu zapisów dotyczących rozwoju sznaucera miniaturowego, ale jasne jest, że zamierzano stworzyć mniejszą wersję dobrze znanego sznaucera standardowego (średniego). Najwcześniejszym okazem sznaucera miniaturowego była czarna suczka o imieniu Findel, urodzona w październiku 1888 roku. W 1895 roku powstała w Kolonii pierwsza hodowla, choć sznaucer miniaturowy nie był jej jedyną specjalnością.

Rozwój rasy w XX wieku

Wojny światowe I i II były trudne dla hodowli psów, szczególnie w Europie, a niektóre rasy prawie wyginęły. Zainteresowanie sznaucerami miniaturowymi rozkwitło jednak po I wojnie światowej, a popularność tej rasy nigdy nie ustała.

To co uległo najwyraźniejszej standaryzacji to umaszczenie rasy. Kiedyś można było znaleźć sznaucera niemal dowolnego rozmiaru w kolorze rudym, czarnym podpalanym, żółtym lub w kolorze parti – ale nie dzisiaj, kiedy dominują czerń, biel i odcienie szarości (pieprz i sól). Zmieniło się także podejście do przycinania uszu i ogona. Ze względu na nieskończone możliwości sposobów strzyżenia brwi, brody, sukni oraz pędzelka na ogonie prawdopodobnie jeszcze wiele nas czeka w zakresie mody sznaucerowej.

I ciekawostka na koniec: sznaucery miniaturowe uważane są przez AKC za teriery, sznaucery standardowe (średnie) są zaś zaliczane do grupy roboczej.

Opracowanie własne na podstawie: http://dogtime.com/dog-breeds/miniature-schnauzer#/slide/1

Fotografia własna – Kokos buszujący w śniegu;).